Eerste stapjes zonder krukken gezet

De vooruitgang van mijn revalidatie is nog elke dag zichtbaar. Morgen is de operatie acht weken geleden. Sinds vrijdag liep ik onverwachts al met één kruk in plaats van twee en vandaag zijn de eerste stappen zonder krukken gezet onder begeleiding van de fysiotherapeut. De eerste stap was even wennen hoe zwaar het eigenlijk is om op het been te staan, maar de tweede stap ging al veel beter. Gelukkig heb ik helemaal niet het gevoel dat het eng is, dus ik heb een meter of vijf "los"gelopen met kleine stapjes. Duidelijk was wel dat mijn been nog erg naar binnenviel, omdat de spier die los van het bekken is geweest, nog niet sterk genoeg is. Het is dus niet verstandig om nu al zonder kruk te lopen, want voordat je het weet leer ik mezelf een verkeerde loopwijze aan.. Eerst nog een paar dagen aan krachttraining doen dus.
Gisteren heb ik het wel volgehouden om een uur te shoppen in Alphen, weliswaar met twee krukken, maar het was toch een hele prestatie om zolang op mijn benen te staan, zonder dat ik er daarna last van had.
Na veel dagen van rugpijn en hoofdpijn had ik vandaag eindelijk weer eens een goede dag! Als verrassing stond Rinus voor de deur om mijn trombone uit het ruim van mijn watervilla te halen. Dus ik heb vanmiddag ruim een half uur lekker zitten spelen. Het ging eigenlijk niet veel slechter dan een eerste repetitie na een zomerstop, dus wat dat betreft viel me dat erg mee. Ook mijn buikspier had geen moeite om het een half uur vol te houden. Het begin is er!
Ik kijk inmiddels wel heel erg uit naar het weer kunnen auto rijden, zodat ik er af en toe even uit kan. Het wordt hier steeds stiller en saaier. Zeker met dit droevige weer is het lekker buiten zitten ook over. Helaas heeft de fysio mijn enthousiasme wat betreft het binnenkort weer kunnen autorijden enigszins getemperd. Blijkbaar onderschat ik een beetje hoe zwaar het is. Dus dan stort ik me deze week maar op de voorbereidingen van de Sinterklaas!

Eerste controle gehad

Afgelopen dinsdag was de operatie precies zes weken geleden. Eindelijk van de anti-trombose-spuiten af. Hoera!! En gisteren was het tijd om weer naar Assen af te reizen voor de eerste controle bij dokter Heeg. Als eerste begon hij nog even over de zware eerste dagen na de operatie. Daar wil ik maar niet teveel aan terug denken, dus snel naar een ander onderwerp over. Op de foto was te zien dat de Callus goed op gang was gekomen. Een vakterm die de meeste niet meteen zullen begrijpen, maar mijn moeder wist te vertellen dat wij dat woord in de kwekerij ook gebruiken voor de eerste wortelgroei aan een stekje. De dokter wist niet dat het daar ook voor werd gebruikt, dus was een leuk leermomentje voor hem. In elk geval wilde hij ermee zeggen dat de botaangroei goed van start was gegaan, Er valt nog heel wat aan te groeien, maar er is een goede start gemaakt. Zo goed dat ik de belasting van maximaal twintig kilo de komende twee weken mag opbouwen naar volledige belasting. Dus tegen die tijd loop ik in huis zonder krukken en mag ik weer auto rijden! Whiehoee!!

De dokter heeft ook even de spierkracht getest met een paar oefeningetjes en daar was hij uitermate tevreden over. Dus dat is allemaal positief. Helaas moest ik nog wel aankaarten dat hoe verder ik in het revalidatieproces kom, hoe meer last ik krijg van de rugklachten die ik ook voor de operatie had. Zoals ik zelf al dacht zijn er twee verklaringen mogelijk volgens de dokter: de rugklachten ontstaan nu omdat ik nog niet goed kan lopen. Alles in mijn rug wordt scheef getrokken en dan is het logisch dat ik op deze zwakke plek de eerste klachten krijg. De andere mogelijkheid is dat er toch iets niet goed zit in mijn onderrug. Voor dit moment is het afwachten. Pas als ik weer een tijdje 'normaal' loop kunnen we meer zeggen over de rugklachten. Het is dus een kwestie van geduld en niet forceren. Daar kijk ik voorlopig wel voor
uit, want de laatste dagen van rugpijn en de daarop volgende hoofdpijn houden me wel rustig.
Over acht weken moet ik weer terugkomen voor controle.

Verder was het leuk om de andere twee "ganzen" (uhh dames die bij mij op de afdeling in het ziekenhuis lagen waar ook een ganz operatie is uitgevoerd) weer te zien. Fijn om te horen dat het met hun ook de goede kant op gaat. En ik kwam mevrouw de Haan ook nog tegen in het ziekenhuis. Ze zag er goed uit en voelde zich ook een stuk beter. Ze was positief om voor de kerst weer terug in haar eigen huis terug te kunnen keren.
Voor degene die geïnteresseerd zijn in wat er nu precies gedaan is met mijn heup kunnen dit filmpje bekijken, Voor de korte versie start het filmpje op 5.40. Het is geen bloedig filmpje, je kunt gerust kijken,

Tot slot zal ik mijn update nog even positief eindigen. Ondanks de pijn aan rug en hoofd merk ik nog dagelijks vooruitgang aan mijn heup. Ik loop steeds netter vindt de fysio, opstaan en gaan zitten gaat steeds makkelijker, ik mag en kan op mijn buik en geopereerde zij liggen (jippie, weer meer opties om lekker te woelen in bed :-) ), vandaag drie minuten met weerstand en vier minuten zonder weerstand gefietst op de hometrainer, dus er zijn voldoende verbeteringen om ook nog positief over te zijn!

Exact een maand postoperatief: de mijlpalen vliegen om mijn oren!

Ongelofelijk dat de operatie al weer een maand geleden is! Het lijkt nog zo kort geleden, maar aan de andere kant is het toch onvoorstelbaar wat ik allemaal al weer kan. Zolang ik binnen mijn grenzen blijf bewegen, gaat het pijnloos, maar uiteraard alleen nog met een stijf gevoel. Die spieren hebben het maar zwaar met dat grote lijf van mij...

Mijlpaal 1: Zoals ik in mijn vorige blogbericht schreef was het slapen en op mijn zij draaien nog een hele toer. Ik wordt er inmiddels een stuk handiger in. Vannacht had ik het zelfs voor elkaar om in mijn slaap op mijn zij te draaien, maar werd ik wakker omdat het zonder kussen tussen mijn benen niet zo comfortabel lag... Hopelijk werkt dit automatisme nog niet de andere kant op, dat ik ineens op mijn geopereerde zij wakker wordt... Maar op zich een positieve actie!

Mijlpaal 2: Vandaag is de fysio weer geweest. Uiteraard mijn oefeningen gedaan en tot onze verbazing is het doel voor 25 oktober al behaald! Alle oefeningen 3 series van 10 herhalingen! Mission completed!! Nu alleen nog werken aan een wat soepelere uitvoering, maar dat komt vanzelf wel.

Mijlpaal 3: Op de hometrainer klimmen ging heel beheerst, relaxed, rustig, gecontroleerd en zonder rare draaien... Allemaal voorwaarden om zelfstandig te mogen fietsen op de hometrainer. Dusssss Groen Licht om vanaf vandaag elke dag zelfstandig de hometrainer op te gaan. Verder heeft de fysio ook nog zelf even de beweeglijkheid van mijn heup getest en ze was uitermate tevreden. Geen neigingen van rare draaien, schokken of blokkades, dus het lijkt erop dat mijn been heel netjes in zijn kommetje zit :-)
Uiteraard heeft de fysio me op het hart gedrukt om goed naar mijn lijf te luisteren en vooral niet overmoedig te worden. Dus blijven luisteren naar het lichaam en daarop de intensiteit van het trainen aanpassen. Jaajaaa.... Dat weet ik, ik doe niet anders, anders had ik allang weer rond gescheurd in mijn auto... Dus als iemand nog een portie geduld langs kan brengen, be my guest!
Neehoor, zonder gekheid, ik ben hartstikke tevreden over hoe het nu gaat. De zin om weer wat te doen komt ook weer terug, dus ik heb al weer wat creatieve projectjes opgestart. Fijn dat iedereen zo mee blijft leven, dat houdt de moed er ook in!

Ik ga naar een concert en neem mee...

Gisteravond gaf mijn cluppie (harmonie excelsior boskoop) een try out concert ter voorbereiding van een groot concert op 5 november. Ik was erg benieuwd hoe het stond met de voorbereidingen, ik had zin om iedereen weer te zien en Afke was zo lief om me te rijden. Maar ja, waar kan je allemaal tegen aanlopen als je als mindervalide een avond in een dorpshuis door gaat brengen? Vast geen goede stoelen en geen idee of ik daar naar het toilet kan zonder de heilige 90graden buiggrens over te gaan. Dus dit keer niet naar een concert met trombone, contrabas, bladmuziek en accessoires, maar met kussentje en toiletbrilverhoger. Het is weer eens wat anders!
Denk je overal op voorbereid te zijn, hield ik er geen rekening mee bij het gaan zitten dat de theaterstoelen daar niet alleen een opklappende zitting hadden (dat zag ik natuurlijk wel, want Esther hield die netjes voor me naar beneden en m'n kussentje erop) maar de rugleuning van de stoel er naast die ik wilde gebruiken als houvast klapte helemaal naar achteren op de grond op het moment dat ik wilde gaan zitten. Dus ik zat ietsje sneller dan verwacht. Mn rechterduim en linkerhand bezeerd, maar gelukkig heeft mijn heup nergens last van! Ik weet nu zeker dat die stevig vast geschroefd zit. Beetje lastig is het wel om met krukken te lopen met een bezeerde hand, maar daar kom ik wel overheen. De rest van de avond ben ik door die en geen omhoog gehesen of heb ik gebruikt als steunpilaar om te gaan zitten. Die waren beter te vertrouwen!
Verder heb ik een superavond gehad. Er is hartstikke goed gespeeld, solo's waren stuk voor stuk prachtig, alleen is het vreselijk jammer dat ik niet zelf mee kan spelen. Maar goed dat ik mijn trombone in het ruim van mijn schip opgeborgen heb, zodat ik er niet bij kan, anders zou ik me laten verleiden om stiekem al wat te proberen. Na het concert nog gezellig nageborreld. Heel erg leuk om iedereen weer te zien, te spreken en bovenal al die verbaasde gezichten te zien dat ik er al weer bij was!
Ik kijk uit naar het verenigingsconcert op 5 november, want dat belooft een succes te worden!

Trotse fysio!

Vrijdag zijn mijn moeder en ik de hometrainer gaan ophalen die ik voor mijn operatie al had uitgezocht. In de winkel al stiekem even getest. Het erop komen was even wat pijnlijk, maar het fietsen gaat prima. Vandaag was het dan zo ver om met de fysio de hometrainer te proberen. Die stond helemaal perplex hoe ik er op mijn manier op kwam en pijnloos zo 6 minuten aan het fietsen was. Vandaag moest ik wel achteruit fietsen, omdat er dan helemaal geen weerstand opstaat. Vooruit staat er automatisch wat weerstand op.
Mijn vaste oefeningen gaan ook vooruit. Vooral het knieheffen is goed vooruit gegaan. Het been zijwaarts bewegen is nog lastig en pijnlijk, logisch dat niet alles in één keer zo hard vooruit kan gaan. Ik krijg wel een extra oefeningetje om dat nog beter te trainen.
Lopen gaat netjes, maar ik moet oppassen om in mijn enthousiasme niet slordig te gaan lopen, maar goed blijf nadenken hoe ik draai, dat ik mijn goede been niet overbelast, enzovoort.
Slapen blijft nog lastig. Ik ben een echte draaikont in bed, maar daar moet ik echt voor wakker worden. Op mn zij draaien betekent eerst hoofdeinde omhoog zetten, dekbed opzij, 2 kussen tussen mn benen zien te proppen, hoofdeinde weer laten zakken, dan benen een beetje optrekken en dan het lijf omdraaien, beetje hier trekken, beetje daar duwen en dan lig ik. Deken er weer over en dan ben ik zo vertrokken. Langer dan een uur houd ik het niet vol om zo te liggen, dus een uur later gaat dezelfde riedel weer opnieuw in omgekeerde volgorde. Ongeveer 2x per nacht eruit om even een rondje te 'lopen', waardoor ik wel steeds handiger wordt in het in en uit bed gaan. Gelukkig is de thuiszorg er nooit voor 11 uur om te helpen met douchen, dus ik kan wel 'lekker' uitslapen. Daar bof ik maar mee, want slapen is een van de weinige hobby's die ik nu uit kan voeren.
Morgen ben ik alweer twee weken thuis. Ondanks dat ik hier alleen in Rasbora zit, vliegt de tijd en ben ik tevreden.

Ruim een week thuis

Even een korte update nu ik alweer ruim een week thuis rondscharrel. Afgelopen dagen ben ik overvallen door een fikse verkoudheid. Daar ben ik vast niet de enige in, maar het komt nu wel heel erg ongelegen. Niezen en hoesten is vreselijk pijnlijk voor mijn buikspier die het al zo zwaar had na de operatie. De niesfase heb ik inmiddels gehad en van de huisarts heb ik codeïne gehad tegen het hoesten, dat scheelt heel wat hoestbuien.
Qua opknappen blijf ik nu dus een beetje hangen, omdat ik me niet fit voel en doodmoe ben.
De oefeningen van de fysio maken me misselijk van het nare gevoel in mijn been. Het been heeft ook wat krampverschijnselen, dus morgen met de fysio maar overleggen of ik wel goed bezig ben.
Inmiddels is mijn goede been ook een beetje zielig van alle blauwe plekken van de trombosespuiten... Ik had verwacht dat dat wel zou wennen, maar het is nog steeds geen pretje om die prik dagelijks te krijgen. Nog maar 27 te gaan...
Ondanks alles wel een mijlpaal bereikt: ik kan zelf op m'n (goede) zij liggen. Het is even een gedoe omdat er kussens tussen mijn benen moeten, maar ik ben hartstikke blij dat ik zelfstandig nu die draai kan maken en eens even anders kan liggen dan alleen maar op mijn rug. Ik kijk er al naar uit om zo weer lekker in bed te liggen, dat is wel anders geweest!

Alweer vier dagen thuis!

Zittend op mijn loungeset op het drijvende terras van rasbora in de stralende zon kan ik alleen maar positief zijn over mijn herstel. Heerlijk om lekker in mijn watervilla rond te kunnen scharrelen. Ik ben naar omstandigheden redelijk mobiel en kan hier dan ook aardig uit de voeten. Helaas kost alles wel ontzettend veel moeite en zit ik regelmatig uit te hijgen van de inspanningen en ben ik behoorlijk moe. In bed komen was een probleem. Ik kreeg dat been er maar niet in. Twee nachten heeft Melissa bij me geslapen, dat was lekker makkelijk. De eerste nacht dat ik alleen was heeft m'n lieve buurvrouw me in bed geholpen en heb ik de tweede helft van de nacht (na het plassen) op de bank doorgebracht. Het lukt wel om daar op te gaan liggen. Gisteravond wilde mn moeder me op bed leggen, maar toen vond ik net een foefje om wel zelf in bed te kunnen komen. Dit struikelblok ook weer overwonnen! Ik wordt wel ontzettend stijf van de hele nacht op mn rug liggen, dus van 5 tot 6 even op de bank tv gekeken. Daarna nog lekker uitgeslapen tot 9 uur.
Eenvoudige dingen klaarmaken qua eten lukt wel. Alleen de koelkast wordt een beetje een chaos omdat ik niet alles er uit kan pakken. Maar met behulp van mijn grijpstok krijg ik steeds meer voor elkaar. Ik moet wel ontzettend oppassen om niet over de grens van een 90 graden hoek te gaan met mijn heup. Het schijnt dat ie dan uit de kom kan schieten, dus iets om in de gaten te houden.
Ondanks het zonnige weer heb ik toch een verkoudheidje opgepikt. Hopelijk waait dat snel over want niezen en hoesten is wel het laatste wat ik met deze spierpijn in mijn buik wil. Aan de vitamientjes ligt het in elk geval niet want ik geniet nu s ochtends weer van mijn smoothie en stromen de bakken met druiven bij me binnen van alle lieve vrienden. Fijn hoor al die morele steun door middel van kaartjes, bloemetjes, berichtjes, enzovoort!
Iedereen die zin heeft om wat afleiding te brengen is welkom!

Home sweet home

Om 7.15u zat ik al naast mijn bed, zin om naar huis te gaan! Als Alex om 8uur arriveert heb ik het ontbijt net binnen en heeft de dokter mijn foto goedgekeurd. Samen pakken we de spulletjes in. Jeetje door alle verwennerij deze week ga ik met meer naar huis dan dat ik gekomen ben!  Dan nog even douchen en alles afronden. Als ik op het punt sta om te vertrekken zit buurvrouw de Haan net achter het gordijn op de po-stoel. Ze weet niet hoe snel ze er af moet komen om me nog gedag te zeggen. Terwijl ik gewoon rustig op dr zat te wachten. Wat een lieverd, ik zal haar missen!
Dan vertrekken we met alle spullen, ik lijk wel en afgeladen pakezel: doosje met alle plantjes en bloemen op mijn schoot, krukken op de beensteunen, ik rijd mn trolley naast mijn stoel en Alex duwt me in de rolstoel met 2 boodschappentassen vol met spullen. Dat zag er vast erg komisch uit, maar we zijn nu eenmaal niet van het extra lopen.
Alles in de auto en dan moeten we nog een absurd grote tas bij de apotheek ophalen met alle medicijnen en spuiten. Poehpoeh
In de auto gaan zitten en de rit gaat voorspoedig. Na een uur even gestopt, broodje gegeten en een rondje gelopen. Het 2e uur in de auto heb ik liggen slapen, dus we waren zo thuis in Aarlanderveen.
Rustige middag gehad verder. s Avonds na de koffie richting Rasbora gedaan. Bij thuiskomst staat er een prachtige bos bloemen bij de voordeur van het Scala College, dat is leuk thuis komen! Ik ben er bij gaan zitten en heb het uitpakken van de koffers e.d. gecoördineerd vanuit de bank. Ging helemaal goedzo. Om 21.30u gaan mijn ouders naar huis en chillen Melissa en ik op de bank gezellig met de katjes! Heerlijk om weer thuis te zijn!

Yeah! Ontslag is ingediend!

Vanmorgen op de foto geweest en de drempels en op- en af stapjes geoefend met de fysio. Gesprek gehad met de transferverpleegkundige ter voorbereiding op mn terugkomst. Ik weet niet wat ik heb maar ben absurd moe vandaag. Om 2 uur wordt ik bruut gewekt uit mijn middagdutje om te horen dat de thuiszorg vanaf woensdag is geregeld. S middags trap gelopen en daarmee akkoord gekregen om naar huis te mogen. Goed nieuws!!! Echter voel ik me zo moe dat ik het zelf liever uitstel tot morgen. Pas na het avondeten snap ik waar die vermoeidheid en dat witte koppie vandaan komen... Migraine :-(
Pilletje erin en me maar rustig houden vanavond. Morgenochtend komt Alex (mn broer) me ophalen. Yeahhh!

Sprongen vooruit!

Laten we deze nacht maar snel vergeten. Bijna niet geslapen want er was geen enkele houding te vinden waarin ik kon slapen. Daarbij eerst nog ijskoude voeten en later mn bed aan het uitzweten, maakte dit weer een ellenlange nacht. Net wakker en dan meteen het ontbijt erin staat me ook nog niet aan, maar de vertedering van mijn 89jarige buurvrouw die haar gekookte eitje aan mij afstaat geeft me deze morgen toch een lach op mijn gezicht!
Als de zuster met haar wegwerpwashandjes aankomt zetten om me te wassen vraag ik of ik misschien mag douchen. Er zijn geen bezware dus binnen 10 minuten zit ik heerlijk te genieten van de warme douchestraal. Mmmm dat is verwennerij op zondag! Tot dusver heb ik nog niet naar mijn wond durven kijken, maar natuurlijk viel mijn oog er op onder de douche. Het ziet er echt heel netjes uit, het is bijna niets meer dan een lange kattenkrabbel. Weer een meevaller vandaag. Dan is het even bijkomen met een bakkie thee (valt een btje tegen dat er niks lekkers bij is op zondag) en dan komt de fysio weer. We lopen 2x de gang op en neer met mn krukken. Echt het gaat verbazend goed. Dan gaat ook nog de katheter er voor de lunch uit en is het net of er helemaal niks is gebeurd dinsdag... Uhhh ik wordt nu wel erg optimistisch van al die positiviteit deze morgen.
Ik doe mn best met mn lunch en als mn bord leeg is lust ik eigenlijk nog wat. De buurvrouw vind dat ik haar aardappelkroketjes op moet eten, dus zo gehoorzaam als ik ben, doe ik dat zonder mopperen :-)
Na de lunch is het hier rusttijd maar ik krijg te horen dat er bezoek op me staat te wachten dus ik cross in mn rolstoel Bert en Rinus tegemoet. We gaan gezellig naar beneden. Eerst even heerlijk genoten van de zon, daar verlangde ik zo naar vanmorgen. Mmmm heerlijk! Daarna trakteert Rinus nog op een ijsje. Dat smaakt goed. Om 14u ben ik t zat en brengen ze me weer naar de afdeling. Rustige middag verder, alleen even in actie om op krukken naar het toilet aan het eind van de gang te gaan. De positiviteit zet zich de rest van de dag zo lekker door. Ik kijk een serie op mn tablet en zit wat chips te snaaien. Buurvrouw zit dat ook wel zitten, dus ik kan het ei en de aardappelkroketjes nu terug betalen met een stapeltje pringles chips van Michiel. Om 16u realiseer ik me dat ik al sinds vanmorgen 6uur helemaal geen pijnstillers meer heb gehad. Hele prestatie dat ik dat nu pas merk maar wel even een moment om nu op bed te rusten en medicijnen te nemen. Avondeten is wel weer lastig. Om een uur of 19u zijn mijn ouders er dan weer. Eerst even op mn kamer het trucje met de krukken aan ze laten zien en ik eet een lekker appelgebakje die mn moeder had meegenomen voor me. Daarna gaan we naar beneden in het restaurant zitten. Voordat we t weten is het bezoekuur om en brengen mn ouders me weer boven.
Boven gekomen stel ik mn ouders nog even voor aan de twee andere dames die ook deze week een ganz operatie hebben ondergaan die ook hier op de afdeling liggen. Het toeval bestaat dat 1 van de 2 dames ook uit boskoop komt, direct na mij is geopereerd en ook bij haar de zenuwblokkers niet goed gewerkt hebben. Ongelofelijk toevallig allemaal. Opsteker voor mij is dat ik qua herstel wel een dag op haar voor lig.
Jullie begrijpen het al... Ik ga deze nacht positief tegemoet!

17 september

De nachten zijn lang hier. Ik slaap af en toe wel een paar uur met behulp van mijn mp4-speler, maar het op mn rug liggen irriteert me mateloos, zoveel pijn aan alles. Gelukkig tikt de tijd door en komt er weer een eind aan de nacht. Een soort van uitgeslapen want we werden alle drie hier op de kamer wakker van het ontbijtbuffet wat binnen kwam rijden om 8uur. Wakker worden en binnen een kwartier al te zitten eten is niet echt ideaal voor dit avondmens, maar gelukkig heb ik nog wat geitenyogurt en aardbeitjes in de patiëntenkoelkast staan. Dat krijg ik er net aan in. Ik moet weer om diclofenac vragen want dat is weer uit het systeem verwijderd maar ik kreeg het zonder protest gelukkig. Vanmorgen een flinke poos in de rolstoel gezeten. Ik zat lekker te kletsen en thee te drinken met de buurvrouw als ik ineens een bekend gezicht zie in de gang. Neef Michiel komt langs! Wat een leuke verrassing! Gezellig zitten kletsen, dat was erg leuke onverwachtse afleiding. Hij heeft lekker zitten toe kijken hoe goed ik mn best deed om de lunch van kipfilet, aardappelgratin en gemengde groente op te krijgen. Eten blijft een struikelblok maar t bord is uiteindelijk leeg. Dan maakt Michiel nog een actiefilmpje als ik in mn bed klauter en dan is het tijd om te rusten. Helaas lig ik zo verkrampt van de pijn dat het rusten niet lukt. Uiteindelijk op mn zij gaan liggen en dut ik nog een uurtje. Dan wil ik uit bed gaan en komt net de fysio eraan. Goede timing! Nu voor het eerst met het verkeerde been als eerst uit bed gestapt. Dat lukt ook aardig. Met de rolstoel naar de oefenruimte, we gaan het nu groots aanpakken. Nog een keertje wegen wat 20kilo belasten ook alweer inhoudt en dan de loopbrug heen en weer. Het lopen lukt al iets beter dan gister als ik eenmaal op gang ben. Dan even rusten in de rolstoel en legt de fysio nog het een en ander uit. Dan nog een keer de loopbrug heen en weer en dan gaat t al weer al veel beter! Topper van de dag volgens de fysio (geen idee of ze dat tegen iedereen zegt hoor)!
Dan nog een poos vertoeven in de rolstoel op de kamer. Gezellig nog bezoek van Hans en Ineke. Ze hebben wat chips bij zich die ik besteld had via michiel. Daar zat ik lekker van te smikkelen. Lekker hoor een beetje vrijheid in die rolstoel. 5 uur is het dinnerbuffet er alweer maar dan overvalt de misselijkheid me weer. Met horten en stoten krijg ik de vermicellisoep op, maar de salade met gerookte zalm laat me kokhalzen. Dat wordt te gek. Nog wat ongezouten amandelen op gekregen en dan ben ik toe aan een poosje op bed liggen. Straks hopelijk nog even de rolstoel in.

Ups and downs

Altijd eerst kiezen voor het slechte nieuws vertellen en dan het positieve heb ik altijd geleerd, dus begin ik dit bericht maar met mijn klaagzang over hoe zwaar ik het vanacht en vanmorgen heb gehad. Op zich gaat slapen best goed, maar ik wordt steeds wakker van de heftige pijn. Dit was echt een moment dat ik spijt had van de hele operatie. Zo een claustrofobisch gevoel dat je niet weg kunt komen, brrrr. Ook de ochtend ging niet van een leiendakje. Echt bizar misselijk van de pijn. Zonder overleg met mij was de diclofenac stopgezet maar die is gelukkig op verzoek weer standaard ingevoerd. Ook wat gekregen tegen de misselijkheid en dan is het geduld op brengen tot het beter gaat... Aan paleo-eten zijn ze hier niet gewend zoals ik dat al heel wat jaren doe, dus ontbijt is lastig. Het was not done dat ik om 2 eieren vroeg. Gelukkig kreeg ik t eitje van de buurvrouw. Mn best gedaan nog met een bakje yogurt, maar de misselijkheid maakt t allemaal niet makkelijk. Tegen elven was ik eindelijk weer een beetje aanspreekbaar en fris gewassen. Maar goed ook want de fysio stond aan mn bed voor de eerste echte actie vandaag; van bed opstaan, op de weegschaal staan met het geopereerde been om te testen hoeveel ik het been mag/moet belasten en vervolgens in de rolstoel gaan zitten. Missie completed! Mn ouders liepen net binnen toen ik ging zitten, was een leuke verrassing voor ze!
Was wel even lekker maar al snel kwam die vreselijke buikpijn weer opzetten. Wel vol kunnen houden om in de stoel te lunchen, maar wel met een hoop gepuf, gekreun en gesteun. Dokter Heeg kwam nog even langs om te kijken hoe het gaat. Die pijn in mn buik is echt dikke pech. Wel logisch want die spier is los geweest van mn bekken en weer vast gezet. 'Geduld ermee' waren de troostende woorden van dokter Heeg. Toen al snel weer mn bed ingeklauterd. Een tijdje op mn zij gelegen totdat de fysio weer kwam. Dezelfde excersitie als vanmorgen maar met als extra uitdaging een paar stapjes lopen naar de rolstoel. Jeetje wat is dit moeilijk... De coördinatie tussen de juiste spieren en mn hoofd moet opnieuw geprogrammeerd worden. Wat is dat een rare gewaarwording. Wel weer een half uur vol gehouden in die stoel, maar die buikpijn krijgt me dan toch weer richting mn bed. Rond 15.45u komen joke en patricia. Ze hebben van alles lekkers bij me om me te verwennen. Dat was gezellig want mn ouders waren inmiddels al vertrokken om de boot naar terechelling te halen. Om 17u kwam het rijdend broodbuffet al weer binnen. Tijd voor de dames om weer te gaan. Ik neem alleen de tomatensoep, maar ben daar al weer in no time misselijk van. Plan was om de salade te eten die mn moeder mee had gebracht, maar daar heb ik eerst een uur tegen aan liggen staren en toch niet aan begonnen. Ze had ook wat geitenyogurt en aardbeien voor me mee genomen, dat is dan nog wel gelukt om te eten. Daarna een rustige avond hopelijk.

Ietsje positiever al!

Om een uur of 10 kwam de fysio even langs. Ik moest op de rand van het bed zitten. Op zich lukte het wel maar de draaierigheid en misselijk werden wel pittig. Misselijkheid bleef me te lang aanhouden dus uiteindelijk daar iets voor gekregen, maar nog wel lang geduld moeten hebben voordat dat werkte. Mn oom en tante gevraagd om wat eten te brengen wat me beter aanstaat. Daar komen ze om 11.15u mee aan maar dan ben ik echt nog te misselijk. Als de verpleging dan ook nog met de etenskar aan komt rijden lust ik zeker niks meer door de geur... Mn tante wordt ook niet helemaal lekker van de geur dus die gaan maar weer gauw. Ik probeer nog een aardbeienyogurt naar binnen te werken maar wat is dat een vreselijke suikerbom, Blehhh. Als laatste redmiddel nog wat ongezouten noten gegeten die ik van thuis had mee genomen, dat is dan tenminste iets. Ik voel me slap, dus om toch wat op krachten proberen te komen maar wat geslapen op mn zij. Helaas stond na een uur de fysio naast mn bed en was het geluier over. Dit keer niet alleen op de rand van het bed zitten maar ook naast het bed staan. Pittig maar toch ook wel trots dat t twee keer gelukt is. Volgens de fysio lig ik nog op schema! Uhhh ik heb alleen geen idee hoeveel dagen zijn schema is. Ik moest wel erg om mezelf lachen toen ik overeind kwam, vanwege de misselijkheid lag ik te puffen als een bevallende vrouw, but I did it!
Op zich voelde ik me daarna redelijk en hebben we lekker zitten kletsen met de verpleger en de dames in de kamer hier. Om half 5 kwamen evert, saskia en hannah even gezellig langs. Even leuke afleiding! Ze waren er net en toen kwam de broodafdeling al weer langs. Ik arresteer een champignonbouillon en wat druiven en eet dan verder de salade op die Hans en Ineke mee hadden gebracht. Daarna ben ik wel uitgeput en probeer wat te dutten op mn zij maar ik krijg het niet voor elkaar om lekker te liggen. Uiteindelijk dus weer blij als ik op mn rug lig. Even over 19uur komt het volgende bezoek al weer binnen; hoogbezoek van 1 van de vestigingsdirecteuren van het scala en twee zeer gewaardeerde collega's. Het was een lange reis voor ze, maar supertof dat ze er waren! Even de leukste werkmailtjes doorgesproken, maar toen het te gezellig werd voor mijn pijnlijke buikspieren zijn ze er weer vandoor gegaan.
Op zich is het de rest van de avond wel vol te houden, maar lig niet erg comfortabel. Controles zijn goed, alleen bloeddruk blijft aan de lage kant. Nu heb ik wel even zin om een serie te kijken, goed teken!

15 september

Wat was ik moe zeg. Gisteren al heel vaak geprobeerd te slapen maar lukte steeds niet door de paniek aanvallen. Om 21.15u op mn zij gedraaid, pijnstillers gehad en al snel in slaap gevallen. Mn moeder probeerde me te bellen toen ze thuis was maar ik nam niet op want was al in katzwijm. Rond 23u wel weer wakker want ik lag niet meer lekker. Dus toen even contact met moeders. De rest van de nacht redelijk goed geslapen af en aan op mn zij en rug. Het omdraaien met twee personen hulp gaat gelukkig steeds goed. De buikspier blijft helaas af en aan erg pijnlijk.
S ochtends voel ik me niet erg fit, want al die ziekhuisverhalen van al die oude mensen hier op de kamer maken me licht in mijn hoofd. Ook een beetje last van heimwee nu mn ouders weg zijn. Pfff er komt veel bij kijken zeg.
Helaas doen ze hier niet aan paleo eten dus ik mis mn smoothie en gekookte eitjes. Gelukkig zijn er nog wel druiven, dat gaat er wel in ondanks de misselijkheid. Verder doe ik mn best om een cracker met smeerkaas te eten.
Zojuist een wasbeurt gekregen en wat netter aangekleed. Korte broek aan want het is warm zat en de verpleegsters staan verbaasd van de handig zelf aangepaste onderbroeken met striksluiting. Ja Joke, dat heb je goed gedaan!
De wond schijnt er netjes uit te zien, maar ik had niet de moed om zelf te kijken.
Na t aankleden natuurlijk weer kapot en misselijk. Nu dus maar weer even bijkomen.

Vervolg 2e dag

Het was uiteindelijk een haze slaapje erg licht waar geluiden en gespreķken toch tot me doordrongen ik lag toch lekker ontspannen  het was goed te doen. Om 17.00 gingen mijn ouders een broodje eten in het ziekenhuis restaurant  want de verpleging zou  bij mij komen  en het eten brengen.
Daarvoor zou ik weer op mijn rug gedraaid worden, maar dat liep vreselijk uit de hand. Slechts 1 verpleegkundige kwam hiervoor en zij pakte mijn voeten en zelf moest ik de rest omdraaien de volgende uren had ik vreselijke pijn en ondanks alle pijn stillers en de morfine werd het niet snel beter . Om 19.00 iur werd ik pas eat rustiger en was het wat beter uit te houden. Om 19.15 kwamen hans en ineke op bezoek en gingen mijn ouders naar huis.  Ik lig inmiddels weer op m n zij maar het voelt niet goed het is nu 23.00 uur en heb  de verpleging net gebeld. Er kwamen zojuist 2 dames  en die hebben me weer op mijn rug gelegd en dat ging gelukkig goed.

Kamer nummer en adres

Afdeling A2 kamer 10

Wilhelmina Ziekenhuis Europaweg Zuid 1

9401  RK  Assen

Woensdag 2e dag

.De ochtend was ook niet zo best  ik werd een beetje gewassen en kreeg mijn nachtpon aan dat was een hele toer met al die slangen die in de knoop raakten.   Weer druiven gegeten voor ontbijt  . Om de 10 minuten een morfine shotje  ook spierpijn  om 12 00 uur klein beetje vlees met rijst gegeten daarna weer misselijk geworden. Na ander half uur toen de misselijkheid nog niet over was wat gekregen tegen de misselijkkheid. Daarna al gauw kwamen er twee van de verpleging die vonden dat ik op mijn zij gedraaid moest worden ik vond dat eigenlijk niks maar het moest toch gebeuren en uiteindelijk ging het toch goed.  Even een andere houding is wel fijn. Uiteindelijk kon ik in slaap vallen.

1e nacht

Even een snelle update: Wat een k nacht. Bijna niet geslapen alleen van 5 tot 6 echt. Toen werd ik met onhoudbare pijn wakker. Snel wat pijnstillers en flink pompen met de morfinepomp. Bovenlijf verkrampt helemaal. Tegen t hyperventileren aan omdat mn buikspieren niet willen dat ik over mn buik adem Bloeddruk is 94 46 en 38 graden koorts. Het is meer afzien dan verwacht.

1e dag achter de rug

Om 14.45 werd ik wakker gemaakt ,dat was even schrikken, lig je lekker te dromen en dan zie ik opeens allemaal toeters en bellen en lig ik in een ziekenhuis bed. Mijn been voelt raar stijf aan,maar de pijn is te doen. Ik krijg nog een ijsje aangeboden ,maar daar heb ik geen behoefte aan. Ben behoorlijk van de kaart. en ik ben blij als ik om 15.30 mijn ouders mag bellen. Ze arriveerden al snel , ze waren in de buurt. Eerst ging het even goed, maar daarna werd ik wel even beroerd en misselijk en viel bijna flauw,maar door de goede verzorging gebeurde dat gelukkig niet. De bestelde spuit tegen de misselijkheid kon weer afgezegd worden. rond 5 uur. kwamen ze met eten ik bestelde thee , witte boterham met jam en ik had zin in druiven, die ze speciaal voor mij gingen halen. De druiven en de soep gingen er goed in Helaas ging ik me toch weer niet goed voelen en kwam de soep er weer uit. Even bijkomen en toen was het tijd voor mijn ouders om te gaan eten. Toen heb ik geprobeerd wat te slapen, maar dat lukte niet want ik raakte dan in paniek. Om 19.15 waren mijn ouders weer terug en was ik net weer aan mijn druiven begonnen. Verder is het s avonds wel uit te houden wel raar gevoel in mijn been, door de verdoving.
Nog wat controles gehad en.  er is nog bloed afgenomen.  Ook nog een kop bouillon gedronken.dit is goed voor mijn bloeddruk die vrij laag was.

Op naar de operatiekamer

Ready for take off

Opname

Na een voorspoedige reis precies op tijd aangekomen in het Wilhelmina ziekenhuis in Assen

De dag voor de operatie

Morgen is het zover... ik wordt geganzt! Een term waar ik de laatste tijd bekend mee ben geworden via het volgen van verschillende facebookpagina's over heupdysplasie.

Afgelopen week was wel een beetje een gekke week. Alles doe je met de gedachte 'voorlopig de laatste' keer, maar aan de andere kant denk ik dan meteen weer 'over een jaar gaat alles wat ik doe een stuk makkelijker'. In elk geval ga ik daarvan uit!

Uitgerust aan de operatie beginnen was het plan, maar de bizarre drukte op mijn werk liet dat toch niet toe. Gelukkig wel de tijd gevonden om 's avonds nog regelmatig te fietsen om de beenspieren nog wat sterker te krijgen. Het geeft wel een fijn gevoel dat de rust op het werk is wedergekeerd, zodat ik alles met een gerust hart achter kon laten. Vandaar ook dat ik vandaag van een vrije dag kan genieten. En dat doe ik ook zeker hier op het terras van Rasbora (mijn watervilla) met dit prachtige nazomerweer. Vanmorgen wel op tijd op moeten staan om nog gekraakt te worden door de huisarts. Dat was geen overbodige luxe. Voor en na het kraken van mijn rug- en nekwervels maakte het een verschil van meer dan 45 graden dat ik mijn arm op kan tillen. Even geen pretje, maar de verlichting daarna doet me goed. Wel belangrijk dat dit nog even gebeurde gezien ik straks erg afhankelijk van mijn armen ben als ik met krukken moet lopen. Verder houd ik me vandaag tussen het relaxen door vooral bezig met mijn koffertje inpakken, schoonmaken en zijn de zelfhulpmiddelen bezorgd.

Morgen wordt ik om 11.15uur in het ziekenhuis verwacht en de operatie begint om 13.15uur. Dat wordt dus wel even honger lijden ivm nuchter zijn. Vanavond dus nog maar even genieten van mijn zelfgemaakte zoete aardappelfriet.

Ik heb geen idee hoe fit ik me morgen zal voelen na de operatie, maar ik zal anders mijn moeder vragen om via deze blog een berichtje te posten over hoe het allemaal is verlopen.