Ups and downs

Altijd eerst kiezen voor het slechte nieuws vertellen en dan het positieve heb ik altijd geleerd, dus begin ik dit bericht maar met mijn klaagzang over hoe zwaar ik het vanacht en vanmorgen heb gehad. Op zich gaat slapen best goed, maar ik wordt steeds wakker van de heftige pijn. Dit was echt een moment dat ik spijt had van de hele operatie. Zo een claustrofobisch gevoel dat je niet weg kunt komen, brrrr. Ook de ochtend ging niet van een leiendakje. Echt bizar misselijk van de pijn. Zonder overleg met mij was de diclofenac stopgezet maar die is gelukkig op verzoek weer standaard ingevoerd. Ook wat gekregen tegen de misselijkheid en dan is het geduld op brengen tot het beter gaat... Aan paleo-eten zijn ze hier niet gewend zoals ik dat al heel wat jaren doe, dus ontbijt is lastig. Het was not done dat ik om 2 eieren vroeg. Gelukkig kreeg ik t eitje van de buurvrouw. Mn best gedaan nog met een bakje yogurt, maar de misselijkheid maakt t allemaal niet makkelijk. Tegen elven was ik eindelijk weer een beetje aanspreekbaar en fris gewassen. Maar goed ook want de fysio stond aan mn bed voor de eerste echte actie vandaag; van bed opstaan, op de weegschaal staan met het geopereerde been om te testen hoeveel ik het been mag/moet belasten en vervolgens in de rolstoel gaan zitten. Missie completed! Mn ouders liepen net binnen toen ik ging zitten, was een leuke verrassing voor ze!
Was wel even lekker maar al snel kwam die vreselijke buikpijn weer opzetten. Wel vol kunnen houden om in de stoel te lunchen, maar wel met een hoop gepuf, gekreun en gesteun. Dokter Heeg kwam nog even langs om te kijken hoe het gaat. Die pijn in mn buik is echt dikke pech. Wel logisch want die spier is los geweest van mn bekken en weer vast gezet. 'Geduld ermee' waren de troostende woorden van dokter Heeg. Toen al snel weer mn bed ingeklauterd. Een tijdje op mn zij gelegen totdat de fysio weer kwam. Dezelfde excersitie als vanmorgen maar met als extra uitdaging een paar stapjes lopen naar de rolstoel. Jeetje wat is dit moeilijk... De coördinatie tussen de juiste spieren en mn hoofd moet opnieuw geprogrammeerd worden. Wat is dat een rare gewaarwording. Wel weer een half uur vol gehouden in die stoel, maar die buikpijn krijgt me dan toch weer richting mn bed. Rond 15.45u komen joke en patricia. Ze hebben van alles lekkers bij me om me te verwennen. Dat was gezellig want mn ouders waren inmiddels al vertrokken om de boot naar terechelling te halen. Om 17u kwam het rijdend broodbuffet al weer binnen. Tijd voor de dames om weer te gaan. Ik neem alleen de tomatensoep, maar ben daar al weer in no time misselijk van. Plan was om de salade te eten die mn moeder mee had gebracht, maar daar heb ik eerst een uur tegen aan liggen staren en toch niet aan begonnen. Ze had ook wat geitenyogurt en aardbeien voor me mee genomen, dat is dan nog wel gelukt om te eten. Daarna een rustige avond hopelijk.