Eerste controle gehad

Afgelopen dinsdag was de operatie precies zes weken geleden. Eindelijk van de anti-trombose-spuiten af. Hoera!! En gisteren was het tijd om weer naar Assen af te reizen voor de eerste controle bij dokter Heeg. Als eerste begon hij nog even over de zware eerste dagen na de operatie. Daar wil ik maar niet teveel aan terug denken, dus snel naar een ander onderwerp over. Op de foto was te zien dat de Callus goed op gang was gekomen. Een vakterm die de meeste niet meteen zullen begrijpen, maar mijn moeder wist te vertellen dat wij dat woord in de kwekerij ook gebruiken voor de eerste wortelgroei aan een stekje. De dokter wist niet dat het daar ook voor werd gebruikt, dus was een leuk leermomentje voor hem. In elk geval wilde hij ermee zeggen dat de botaangroei goed van start was gegaan, Er valt nog heel wat aan te groeien, maar er is een goede start gemaakt. Zo goed dat ik de belasting van maximaal twintig kilo de komende twee weken mag opbouwen naar volledige belasting. Dus tegen die tijd loop ik in huis zonder krukken en mag ik weer auto rijden! Whiehoee!!

De dokter heeft ook even de spierkracht getest met een paar oefeningetjes en daar was hij uitermate tevreden over. Dus dat is allemaal positief. Helaas moest ik nog wel aankaarten dat hoe verder ik in het revalidatieproces kom, hoe meer last ik krijg van de rugklachten die ik ook voor de operatie had. Zoals ik zelf al dacht zijn er twee verklaringen mogelijk volgens de dokter: de rugklachten ontstaan nu omdat ik nog niet goed kan lopen. Alles in mijn rug wordt scheef getrokken en dan is het logisch dat ik op deze zwakke plek de eerste klachten krijg. De andere mogelijkheid is dat er toch iets niet goed zit in mijn onderrug. Voor dit moment is het afwachten. Pas als ik weer een tijdje 'normaal' loop kunnen we meer zeggen over de rugklachten. Het is dus een kwestie van geduld en niet forceren. Daar kijk ik voorlopig wel voor
uit, want de laatste dagen van rugpijn en de daarop volgende hoofdpijn houden me wel rustig.
Over acht weken moet ik weer terugkomen voor controle.

Verder was het leuk om de andere twee "ganzen" (uhh dames die bij mij op de afdeling in het ziekenhuis lagen waar ook een ganz operatie is uitgevoerd) weer te zien. Fijn om te horen dat het met hun ook de goede kant op gaat. En ik kwam mevrouw de Haan ook nog tegen in het ziekenhuis. Ze zag er goed uit en voelde zich ook een stuk beter. Ze was positief om voor de kerst weer terug in haar eigen huis terug te kunnen keren.
Voor degene die geïnteresseerd zijn in wat er nu precies gedaan is met mijn heup kunnen dit filmpje bekijken, Voor de korte versie start het filmpje op 5.40. Het is geen bloedig filmpje, je kunt gerust kijken,

Tot slot zal ik mijn update nog even positief eindigen. Ondanks de pijn aan rug en hoofd merk ik nog dagelijks vooruitgang aan mijn heup. Ik loop steeds netter vindt de fysio, opstaan en gaan zitten gaat steeds makkelijker, ik mag en kan op mijn buik en geopereerde zij liggen (jippie, weer meer opties om lekker te woelen in bed :-) ), vandaag drie minuten met weerstand en vier minuten zonder weerstand gefietst op de hometrainer, dus er zijn voldoende verbeteringen om ook nog positief over te zijn!

Exact een maand postoperatief: de mijlpalen vliegen om mijn oren!

Ongelofelijk dat de operatie al weer een maand geleden is! Het lijkt nog zo kort geleden, maar aan de andere kant is het toch onvoorstelbaar wat ik allemaal al weer kan. Zolang ik binnen mijn grenzen blijf bewegen, gaat het pijnloos, maar uiteraard alleen nog met een stijf gevoel. Die spieren hebben het maar zwaar met dat grote lijf van mij...

Mijlpaal 1: Zoals ik in mijn vorige blogbericht schreef was het slapen en op mijn zij draaien nog een hele toer. Ik wordt er inmiddels een stuk handiger in. Vannacht had ik het zelfs voor elkaar om in mijn slaap op mijn zij te draaien, maar werd ik wakker omdat het zonder kussen tussen mijn benen niet zo comfortabel lag... Hopelijk werkt dit automatisme nog niet de andere kant op, dat ik ineens op mijn geopereerde zij wakker wordt... Maar op zich een positieve actie!

Mijlpaal 2: Vandaag is de fysio weer geweest. Uiteraard mijn oefeningen gedaan en tot onze verbazing is het doel voor 25 oktober al behaald! Alle oefeningen 3 series van 10 herhalingen! Mission completed!! Nu alleen nog werken aan een wat soepelere uitvoering, maar dat komt vanzelf wel.

Mijlpaal 3: Op de hometrainer klimmen ging heel beheerst, relaxed, rustig, gecontroleerd en zonder rare draaien... Allemaal voorwaarden om zelfstandig te mogen fietsen op de hometrainer. Dusssss Groen Licht om vanaf vandaag elke dag zelfstandig de hometrainer op te gaan. Verder heeft de fysio ook nog zelf even de beweeglijkheid van mijn heup getest en ze was uitermate tevreden. Geen neigingen van rare draaien, schokken of blokkades, dus het lijkt erop dat mijn been heel netjes in zijn kommetje zit :-)
Uiteraard heeft de fysio me op het hart gedrukt om goed naar mijn lijf te luisteren en vooral niet overmoedig te worden. Dus blijven luisteren naar het lichaam en daarop de intensiteit van het trainen aanpassen. Jaajaaa.... Dat weet ik, ik doe niet anders, anders had ik allang weer rond gescheurd in mijn auto... Dus als iemand nog een portie geduld langs kan brengen, be my guest!
Neehoor, zonder gekheid, ik ben hartstikke tevreden over hoe het nu gaat. De zin om weer wat te doen komt ook weer terug, dus ik heb al weer wat creatieve projectjes opgestart. Fijn dat iedereen zo mee blijft leven, dat houdt de moed er ook in!

Ik ga naar een concert en neem mee...

Gisteravond gaf mijn cluppie (harmonie excelsior boskoop) een try out concert ter voorbereiding van een groot concert op 5 november. Ik was erg benieuwd hoe het stond met de voorbereidingen, ik had zin om iedereen weer te zien en Afke was zo lief om me te rijden. Maar ja, waar kan je allemaal tegen aanlopen als je als mindervalide een avond in een dorpshuis door gaat brengen? Vast geen goede stoelen en geen idee of ik daar naar het toilet kan zonder de heilige 90graden buiggrens over te gaan. Dus dit keer niet naar een concert met trombone, contrabas, bladmuziek en accessoires, maar met kussentje en toiletbrilverhoger. Het is weer eens wat anders!
Denk je overal op voorbereid te zijn, hield ik er geen rekening mee bij het gaan zitten dat de theaterstoelen daar niet alleen een opklappende zitting hadden (dat zag ik natuurlijk wel, want Esther hield die netjes voor me naar beneden en m'n kussentje erop) maar de rugleuning van de stoel er naast die ik wilde gebruiken als houvast klapte helemaal naar achteren op de grond op het moment dat ik wilde gaan zitten. Dus ik zat ietsje sneller dan verwacht. Mn rechterduim en linkerhand bezeerd, maar gelukkig heeft mijn heup nergens last van! Ik weet nu zeker dat die stevig vast geschroefd zit. Beetje lastig is het wel om met krukken te lopen met een bezeerde hand, maar daar kom ik wel overheen. De rest van de avond ben ik door die en geen omhoog gehesen of heb ik gebruikt als steunpilaar om te gaan zitten. Die waren beter te vertrouwen!
Verder heb ik een superavond gehad. Er is hartstikke goed gespeeld, solo's waren stuk voor stuk prachtig, alleen is het vreselijk jammer dat ik niet zelf mee kan spelen. Maar goed dat ik mijn trombone in het ruim van mijn schip opgeborgen heb, zodat ik er niet bij kan, anders zou ik me laten verleiden om stiekem al wat te proberen. Na het concert nog gezellig nageborreld. Heel erg leuk om iedereen weer te zien, te spreken en bovenal al die verbaasde gezichten te zien dat ik er al weer bij was!
Ik kijk uit naar het verenigingsconcert op 5 november, want dat belooft een succes te worden!

Trotse fysio!

Vrijdag zijn mijn moeder en ik de hometrainer gaan ophalen die ik voor mijn operatie al had uitgezocht. In de winkel al stiekem even getest. Het erop komen was even wat pijnlijk, maar het fietsen gaat prima. Vandaag was het dan zo ver om met de fysio de hometrainer te proberen. Die stond helemaal perplex hoe ik er op mijn manier op kwam en pijnloos zo 6 minuten aan het fietsen was. Vandaag moest ik wel achteruit fietsen, omdat er dan helemaal geen weerstand opstaat. Vooruit staat er automatisch wat weerstand op.
Mijn vaste oefeningen gaan ook vooruit. Vooral het knieheffen is goed vooruit gegaan. Het been zijwaarts bewegen is nog lastig en pijnlijk, logisch dat niet alles in één keer zo hard vooruit kan gaan. Ik krijg wel een extra oefeningetje om dat nog beter te trainen.
Lopen gaat netjes, maar ik moet oppassen om in mijn enthousiasme niet slordig te gaan lopen, maar goed blijf nadenken hoe ik draai, dat ik mijn goede been niet overbelast, enzovoort.
Slapen blijft nog lastig. Ik ben een echte draaikont in bed, maar daar moet ik echt voor wakker worden. Op mn zij draaien betekent eerst hoofdeinde omhoog zetten, dekbed opzij, 2 kussen tussen mn benen zien te proppen, hoofdeinde weer laten zakken, dan benen een beetje optrekken en dan het lijf omdraaien, beetje hier trekken, beetje daar duwen en dan lig ik. Deken er weer over en dan ben ik zo vertrokken. Langer dan een uur houd ik het niet vol om zo te liggen, dus een uur later gaat dezelfde riedel weer opnieuw in omgekeerde volgorde. Ongeveer 2x per nacht eruit om even een rondje te 'lopen', waardoor ik wel steeds handiger wordt in het in en uit bed gaan. Gelukkig is de thuiszorg er nooit voor 11 uur om te helpen met douchen, dus ik kan wel 'lekker' uitslapen. Daar bof ik maar mee, want slapen is een van de weinige hobby's die ik nu uit kan voeren.
Morgen ben ik alweer twee weken thuis. Ondanks dat ik hier alleen in Rasbora zit, vliegt de tijd en ben ik tevreden.