Vandaag is het precies vijf maanden geleden dat dokter Heeg de reconstructie heeft uitgevoerd. Het toeval wil dat vandaag ook mijn terugkomdag van het revalidatiecentrum 'Het Rughuis' was. Vanavond even een mooi moment om op alles terug te kijken.
Een jaar geleden liet ik het revalidatietraject van het Rughuis achter me. Vijf maanden lang drie keer per week naar Capelle aan de IJssel om te werken aan mijn rugklachten samen met een psycholoog, fysiotherapeut en psychosomatische therapeut. Zoals verwacht konden ze me niet van mijn klachten afhelpen, maar proberen ze te helpen om er beter mee om te gaan. Eindelijk trof ik daar een fysiotherapeut die mijn lijf een beetje begreep. Ik heb al heel wat fysiotherapeuten versleten in mijn leven, maar dit was de eerste bij wie ik echt resultaat zag van mijn inspanningen. Door haar leerde ik mijn eigen lijf wat beter te begrijpen en door andere oefeningen te doen dan de meeste fysiotherapeuten mee komen, zag ik resultaten van het trainen. Wat een openbaring! Het vervelende was echter dat de positieve resultaten niet leidde naar minder pijn.
De andere twee dames die mij begeleidde hielpen me om inzicht te krijgen in mijn valkuilen. Het is best lastig om een persoon te zijn die graag van alles doet, ontzettend veel dingen leuk vindt en altijd vol ideeën zit, terwijl ik eigenlijk veel tijd nodig heb om mijn lijf van inspanningen te laten herstellen. Ergens kom je dan tijd te kort. In de tijd van het revalidatietraject heb ik dan ook enorm geworsteld met alles wat ik niet meer kon. Stoppen met contrabas spelen, niet meer kunnen tennissen, steeds minder trombone spelen, eraan toe moeten geven dat ik steeds minder bestuurstaken voor de vereniging kon doen, niet meer kunnen gaan shoppen, enzovoort, enzovoort. Niet leuk om dat allemaal te moeten laten vallen, om nog maar niet te spreken over alle pijn die ik dagelijks had bij de dingen die ik nog wel deed. Tijdens het traject van het Rughuis is veel gesproken over goed voor jezelf zorgen, voldoende rust nemen en hulp vragen. Ondanks dat ik steeds minder ging doen voelde het nog steeds niet als rust nemen.
Ik heb veel van het traject geleerd, maar de knop omzetten en de pijn accepteren en niet meer verder zoeken naar de oorzaak kon en wilde ik niet. Vandaar dat ik uiteindelijk zelf dokter Heeg heb gevonden.
De trouwe lezers van mijn blog hoef ik niet meer te vertellen hoe ik het de afgelopen maanden heb ervaren. Volgens mij heb ik ontzettend lekker geklaagd over al het verplichte niks doen, de ups en downs waar ik mee te maken kreeg en de nog steeds erg tegenvallende snelheid van het herstel.
Nu ik vanmiddag met de dames van het Rughuis terug keek op het afgelopen jaar, kwam ik tot de conclusie dat ik er fysiek slechter aan toe ben dan vorig jaar. De rugpijn is er nog steeds (niet meer dagelijks zo heftig als toen, maar het is zeker nog niet weg) en ik ben nu fysiek beperkter omdat mijn heup-, been- en rugspieren minder sterk zijn dan voor de operatie. Alles gaat nu dus moeilijker dan een jaar geleden; lopen, huishoudelijke taken, aankleden, wassen, zeg maar alles kost meer moeite om te doen. Maarrrrr, ondanks dat voel ik me nu wel een stuk positiever. Een jaar geleden glipte alles wat ik deed uit mijn handen, terwijl ik nu juist weer aan het opbouwen ben, dat voelt zoveel beter. Vijf maanden geleden kon ik niet eens uit het ziekenhuisbed komen terwijl ik nu al een sprintje trek, omdat ik vergeet dat het er nog steeds niet uit ziet. Ik kan nog lang niet alles wat ik een jaar geleden wel kon, maar ik ben nu wel blij met wat ik wel kan. Het is dus toch allemaal een kwestie van blij zijn met wat je hebt en kunt. Makkelijk gezegd door anderen, maar het heeft een jaar geduurd voordat ik het niet alleen tegen mezelf zeg, maar het nu ook zelf echt kan concluderen.
Dus het antwoord op de hamvraag 'ben je blij dat je de operatie hebt ondergaan?' kan ik nu eindelijk met Ja beantwoorden. Sowieso is het natuurlijk alleen al heel erg fijn dat mijn heup niet meer uit de kom schiet, maar dat zie ik zelf als een bijkomstigheid. Vooral het voorkomen van de slijtage die spoedig zou ontstaan heb ik nu jaren uitgesteld. Of mijn rugklachten nog af gaan nemen is nog onzeker, maar eerlijk gezegd heb ik zelf nog wel goede hoop. Het is een kwestie van de stijgende lijn voortzetten, dus daar ga ik dan maar rustig en geduldig mee verder!
Twee a drie weken geleden had ik wel weer even een dip. Mijn bekken stond weer scheef en dan stagneert alles. (vraag me niet hoe het komt, dat is nog steeds het grote raadsel elke keer) Ik kom niet vooruit bij de fysio, meer pijn, vermoeider, loop slechter, enzovoort. De afspraak met de dokter is nu dat ik niet meer twijfel en a la minute een afspraak met hem maak om het recht te laten zetten. Dat scheelt zoveel narigheid. De laten-we-het-even-aankijken-fase hebben we hiermee afgesloten. Voortaan direct actie :-) Dat lijkt me een hele goede afspraak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten