365 dagen na de operatie

Zojuist even mijn blog van een jaar geleden (dinsdag 13 september) gelezen. Goh, wat zit ik er nu een stuk relaxter bij en wat ben ik blij dat al die narigheid achter de rug is. Maar niet alleen daar ben ik blij om, want afgelopen week heb ik mijn streefdoel behaald: ik heb weer getennist op de tennisbaan! Wouw, wat was dat heerlijk om te doen. Het ging veel beter dan verwacht, geen pijn, geen angst dat mijn heup verschuift en ook the-day-after geen last. Eerste keer een half uur gespeeld en de tweede keer drie kwartier en ook dat was niet te gek. Ik ga me dus snel nog inschrijven voor de winter-tennislessen.
Wat ik ook een stuk beter vol kan houden is staan. Mijn spieren en uithoudingsvermogen hiervoor worden de laatste tijd behoorlijk op de proef gesteld bij allerlei (kermis)borrels waar mijn West Friese vlam me mee naar toe neemt. Het staan zal me nooit heel makkelijk afgaan, maar ik merk wel aanzienlijk verbetering.

De vergoeding van de fysiotherapie behandelingen zitten er na een jaar op. Zelf ben ik nog niet helemaal tevreden over de kracht in mijn been bij bepaalde bewegingen. Daar wil ik nog aan werken. Nu eerst een paar keer met een vervanger van mijn vaste fysio (jeetje wat beult ie me af zeg) en daarna ga ik proberen zelfstandig te trainen in de fitnesszaal daar. Ik hoop dat ik die motivatie een beetje vast kan houden, want in mijn eentje die stomme oefeningen doen vind ik lastig om vol te houden. De laatste tijd bij de fysio was trouwens wel steeds leuker. Oefeningen die gerelateerd zijn aan tennis inclusief plastic racket en gummybal maakten dat gevoel helemaal compleet :-)

Nu na een jaar terugkijkend kan ik mijn moeder gelijk geven... Ja mam, het was allemaal de moeite waard. Maar dat zeg je achteraf makkelijker dan dat je er middenin zit. Operatie geslaagd, slijtage wordt op korte termijn vermeden en mijn heup schuift niet meer zo makkelijk uit de kom. Dat is positief allemaal. Ik had gehoopt dat de pijn in mijn SI-gewricht (met alle andere bijbehorende klachten, oa hoofdpijn) ook verdwenen of verminderd zouden zijn, maar helaas is dat niet het geval. Pech gehad en hoe nu verder daarmee weet ik nog niet. Wie weet komt er weer iets nieuws op mijn pad wat me kan helpen. En tot die tijd probeer ik maar zoveel mogelijk balans te houden tussen werk, rust en ontspanning.

10 maanden revalidatie achter de rug

De laatst maand heb ik het gevoel dat de revalidatie wat stagneert. Nogal oververmoeid door de drukte op het werk en slecht slapen van de pijn is geen goede combi als je moet herstellen. Toch blijft de fysio positief, omdat ik wel kleine stapjes vooruit ga. Apparaat 'legpress' gaat me nu steeds beter af met één been en wekelijks wordt deze zwaarder ingesteld. Ik doe steeds meer actieve oefeningen zoals dribbelen, huppelen en ik doe tegenwoordig de echte planking (voorheen deed ik altijd de "loser planking" = op knieën en onderarmen ipv tenen en onderarmen). Ik doe ook iets wat op opdrukken lijkt, dus niet gek op kijken als ik straks een echte spierbundel wordt ;-)
Ongeveer vier weken geleden had ik nog wel erg veel pijn als ik een paar passen probeerde te hollen, maar waar dat vandaan kwam was niet echt te verklaren. Ook heb ik nog altijd de pijn aan mijn SI gewricht die uitstraalt door mijn hele rug, nek en hoofdpijn tot gevolg heeft. Een collega van de fysio vond dat als een uitdaging klinken, dus ik ben nu inmiddels drie keer behandeld met 'dryneedling'. Geen pretje, van zo een behandeling met naalden zweet ik meer dan een half uur afgebeuld worden in de trainingszaal. Maar het lijkt toch zijn vruchten af te werpen. Na één behandeling kan ik al met veel minder pijn een klein stukje rennen. Ik ben dus hoopvol voor de volgende behandelingen. Er zullen er nog wel wat volgen, want in die drie en half jaar dat ik die pijn al heb, valt er heel wat te herstellen.
Nog even geduld dus voordat ik de tennisbaan weer op kan, maar het eerste halfuurtje volleren heb ik toch niet kunnen laten. Wat was dat leuk om weer te doen zeg! En het ging niet eens zo slecht, er was nog iets van balgevoel te herkennen gelukkig!
Vanaf volgende week vakantie, tijd om bij te komen, mijn lijf rust te gunnen en veel dingen ter ontspanning doen. Samen met mijn West Friese vlam moet dat zeker lukken. Zo een leuke, lieve man om je heen doet trouwens ook wonderen om je beter te voelen :-)

Acht maanden revalidatie achter de rug

'Goh Angelique, wat loop je goed zeg!'. Een uitspraak die ik de laatst weken regelmatig hoor. Zelf merk ik ook dat het lopen goed gaat, geen gewaggel meer gelukkig. Het voelt nog wel een beetje onnatuurlijk, maar ik kan er inmiddels weer flink de pas in hebben.
Een weekje vakantie op Kreta heeft me goed gedaan. Voornamelijk heel druk gehad met rustig aandoen en uitrusten. Die week op Kreta maar één uurtje pijn gehad! Zelfs na een dag excursie met best veel slenteren en staan, was het resultaat aan het eind van de dag alleen maar vermoeide voeten. Een ontzettend goed teken voor mijn rug en heup.
Terug in Nederland helaas wel weer wat stressfactoren van buitenaf waar ik geen invloed op heb, maar zich wel uitten in pijn op mijn zwakke plekken. Naast mijn werk vooral maar rustig aan doen en hopen dat het een warme zomer wordt, dat zal mijn lijf ook wel prettig vinden.

De 7e maand erg veel pech gehad; hoog tijd om het tij te keren.

Het was me het maandje wel...
Een gladde vloer die me een zwieper geeft, een enthousiaste pup die me uit balans brengt, een antislipmatje in de douche die niet goed vast gezogen lag, mezelf vergissen in een afstapje, iets te veel mijn best doen met mijn oefeningen, omdraaien in mijn slaap... stuk voor stuk allemaal acties die ervoor zorgde dat mijn bekken scheef schoot. Dit alles zorgde er in één maand tijd voor dat ik volgens mij zeven keer (ik ben de tel inmiddels kwijt geraakt) mijn bekken heb moeten laten recht zetten plus alles wat daarbij hoort. Ik was in de veronderstelling dat de operatie er voor gezorgd had dat dit niet meer kon gebeuren, maar blijkbaar is niet alleen mijn heup het probleem, maar mijn hele bekken. Volgens de huisarts is het zo dat als mijn bekken scheef schiet mijn hele ruggengraat / bovenlijf tordeert. Vandaar ook dat ik meteen alle klachten van rugpijn, nekpijn, hoofdpijn, krakende gewrichten en trillende handen er steeds gratis bij krijg. Dodelijk vermoeiend is het en ik wordt er ook een beetje moedeloos van. Ondanks dat ik probeer goed op te letten is het blijkbaar allemaal niet te voorkomen. Nu heb ik het idee dat het allemaal wel goed op z'n plek staat, maar de pijn was vandaag toch dusdanig dat ik aan het begin van de middag naar huis moest gaan. Op de een of andere manier krijg ik mijn lijf niet ontspannen zodat de pijn kan zakken. Op zich wel logisch dat als ik pijn heb, dat m'n lijf daar spanning van heeft, maar ik zou zo graag iets weten wat ik kan doen om m'n lijf te helpen. Lastige visuele cirkel dit.
Volgende week woensdag terug naar Dokter Heeg. De afspraak is vooral om te controleren of de botaangroei inmiddels voldoende is. Wat betreft mijn klachten ben ik bang dat hij me niet veel meer kan dan adviseren geduld te hebben.
Om deze blog toch positief te eindigen, kan ik wel zeggen dat de spierkracht nog steeds goed opbouwt. De fysio is positief hoe ik nu loop. Uitgerust en met voldoende concentratie loop ik perfect. Een beetje veel voorwaarden om de meeste tijd aan te voldoen, maar het is mogelijk! :-)

Een half jaar tijd, het kan een wereld van verschil maken

Vandaag een half jaar geleden lag ik er niet zo prettig bij als zo meteen in mijn bed. De operatie was net een paar uur achter de rug. Het nare wakker worden uit de narcose herinner ik me goed, net als dat ik ontzettend veel pijn had en beroerd was van de morfine. Denk maar niet dat in me op kwam om uit bed te willen. Arme kamergenoten die wakker werden gehouden door mijn gejammer in mijn slaap...
En vandaag... Ik was bij de huisarts om mijn bekken recht te laten zetten. De ogen van de huisarts rolden bijna uit zijn hoofd toen hij zag hoe goed stabiel ik op 1 been kan staan. En ja, eigenlijk zie ik zelf ook wel groot verschil met een maand geleden. Wel jammer dat mn bekken weer scheef stond. En dat kwam nog wel door mn goede voornemens. Sinds twee weken beschik ik over een elektrische fiets zodat ik op de fiets naar school kan met plezier. Dat ging vorige week helemaal goed totdat ik de zware accu naar boven naar mijn kamer moest sjouwen de trap op met al mn andere spullen. En pok, daar schoot wat scheef. Aanvankelijk leek het mee te vallen, maar mn oude klachten namen weer toe, dus het bezoekje aan de huisarts was niet onterecht.
Ook mag gezegd worden dat de fysio sinds twee weken erg positief is over mijn vooruitgang. Zeker met het lenteweer dit weekend kijk ik enorm uit naar een balletje slaan op de tennisbaan, maar dat moet nog wel een paar maanden wachten. 11 september heb ik een tennisafspraak staan, ik heb nog steeds goede hoop dat dat gaat lukken.

Gisteren ben ik met watervilla en al verhuisd. Leuk om dat eens mee te maken, maar minder leuk is dat de kat me s nachts wakker houdt omdat ie naar buiten wil, maar niet van mij mag. Aan de andere kant ben ik wel weer blij dat ik nu gewoon mn bed uit stap en die kat bij het kattenluik weg kan halen in plaats van elk uur de nachtzuster te bellen dat ik anders wil liggen. Pfff wat was dat irritant zeg.

Als ik over een half jaar net zo vooruit gegaan ben als het afgelopen halfjaar, pas dan maar op bij Nieuwe Sloot. Iedereen wordt dan van de baan geslagen ;-)

5 maanden na de grote verbouwing

Vandaag is het precies vijf maanden geleden dat dokter Heeg de reconstructie heeft uitgevoerd. Het toeval wil dat vandaag ook mijn terugkomdag van het revalidatiecentrum 'Het Rughuis' was. Vanavond even een mooi moment om op alles terug te kijken.

Een jaar geleden liet ik het revalidatietraject van het Rughuis achter me. Vijf maanden lang drie keer per week naar Capelle aan de IJssel om te werken aan mijn rugklachten samen met een psycholoog, fysiotherapeut en psychosomatische therapeut. Zoals verwacht konden ze me niet van mijn klachten afhelpen, maar proberen ze te helpen om er beter mee om te gaan. Eindelijk trof ik daar een fysiotherapeut die mijn lijf een beetje begreep. Ik heb al heel wat fysiotherapeuten versleten in mijn leven, maar dit was de eerste bij wie ik echt resultaat zag van mijn inspanningen. Door haar leerde ik mijn eigen lijf wat beter te begrijpen en door andere oefeningen te doen dan de meeste fysiotherapeuten mee komen, zag ik resultaten van het trainen. Wat een openbaring! Het vervelende was echter dat de positieve resultaten niet leidde naar minder pijn.
De andere twee dames die mij begeleidde hielpen me om inzicht te krijgen in mijn valkuilen. Het is best lastig om een persoon te zijn die graag van alles doet, ontzettend veel dingen leuk vindt en altijd vol ideeën zit, terwijl ik eigenlijk veel tijd nodig heb om mijn lijf van inspanningen te laten herstellen. Ergens kom je dan tijd te kort. In de tijd van het revalidatietraject heb ik dan ook enorm geworsteld met alles wat ik niet meer kon. Stoppen met contrabas spelen, niet meer kunnen tennissen, steeds minder trombone spelen, eraan toe moeten geven dat ik steeds minder bestuurstaken voor de vereniging kon doen, niet meer kunnen gaan shoppen, enzovoort, enzovoort. Niet leuk om dat allemaal te moeten laten vallen, om nog maar niet te spreken over alle pijn die ik dagelijks had bij de dingen die ik nog wel deed. Tijdens het traject van het Rughuis is veel gesproken over goed voor jezelf zorgen, voldoende rust nemen en hulp vragen. Ondanks dat ik steeds minder ging doen voelde het nog steeds niet als rust nemen.
Ik heb veel van het traject geleerd, maar de knop omzetten en de pijn accepteren en niet meer verder zoeken naar de oorzaak kon en wilde ik niet. Vandaar dat ik uiteindelijk zelf dokter Heeg heb gevonden.

De trouwe lezers van mijn blog hoef ik niet meer te vertellen hoe ik het de afgelopen maanden heb ervaren. Volgens mij heb ik ontzettend lekker geklaagd over al het verplichte niks doen, de ups en downs waar ik mee te maken kreeg en de nog steeds erg tegenvallende snelheid van het herstel.
Nu ik vanmiddag met de dames van het Rughuis terug keek op het afgelopen jaar, kwam ik tot de conclusie dat ik er fysiek slechter aan toe ben dan vorig jaar. De rugpijn is er nog steeds (niet meer dagelijks zo heftig als toen, maar het is zeker nog niet weg) en ik ben nu fysiek beperkter omdat mijn heup-, been- en rugspieren minder sterk zijn dan voor de operatie. Alles gaat nu dus moeilijker dan een jaar geleden; lopen, huishoudelijke taken, aankleden, wassen, zeg maar alles kost meer moeite om te doen. Maarrrrr, ondanks dat voel ik me nu wel een stuk positiever. Een jaar geleden glipte alles wat ik deed uit mijn handen, terwijl ik nu juist weer aan het opbouwen ben, dat voelt zoveel beter. Vijf maanden geleden kon ik niet eens uit het ziekenhuisbed komen terwijl ik nu al een sprintje trek, omdat ik vergeet dat het er nog steeds niet uit ziet. Ik kan nog lang niet alles wat ik een jaar geleden wel kon, maar ik ben nu wel blij met wat ik wel kan. Het is dus toch allemaal een kwestie van blij zijn met wat je hebt en kunt. Makkelijk gezegd door anderen, maar het heeft een jaar geduurd voordat ik het niet alleen tegen mezelf zeg, maar het nu ook zelf echt kan concluderen.

Dus het antwoord op de hamvraag 'ben je blij dat je de operatie hebt ondergaan?' kan ik nu eindelijk met Ja beantwoorden. Sowieso is het natuurlijk alleen al heel erg fijn dat mijn heup niet meer uit de kom schiet, maar dat zie ik zelf als een bijkomstigheid. Vooral het voorkomen van de slijtage die spoedig zou ontstaan heb ik nu jaren uitgesteld. Of mijn rugklachten nog af gaan nemen is nog onzeker, maar eerlijk gezegd heb ik zelf nog wel goede hoop. Het is een kwestie van de stijgende lijn voortzetten, dus daar ga ik dan maar rustig en geduldig mee verder!

Twee a drie weken geleden had ik wel weer even een dip. Mijn bekken stond weer scheef en dan stagneert alles. (vraag me niet hoe het komt, dat is nog steeds het grote raadsel elke keer) Ik kom niet vooruit bij de fysio, meer pijn, vermoeider, loop slechter, enzovoort. De afspraak met de dokter is nu dat ik niet meer twijfel en a la minute een afspraak met hem maak om het recht te laten zetten. Dat scheelt zoveel narigheid. De laten-we-het-even-aankijken-fase hebben we hiermee afgesloten. Voortaan direct actie :-) Dat lijkt me een hele goede afspraak.

Update; nu bijna vier maanden na de ganz.

Geen idee of er nog iemand zin heeft om mijn blog te lezen, want de meeste mensen zie ik nu zo nu en dan wel weer, maar in elk geval schrijf ik het maar voor mezelf om later terug te lezen hoe de stand van zaken na vier maanden revalideren is. Eerlijk gezegd valt het me wel een beetje tegen. Ik had verwacht vanaf volgende week wel weer fulltime aan de slag te kunnen op mijn werk, maar zie dat nu toch nog niet gebeuren. Het is wel een opgave om dat niet te doen, want ogenschijnlijk is er niet veel meer met me aan de hand dan een beetje mank lopen. Helaas is de stand nu hetzelfde als voor de operatie + een waggelende ganzenpas.

Eerst even terug naar november/begin december. Een periode waarbij de vooruitgang behoorlijk stagneerde. Zelf merkte ik wel kleine stapjes vooruitgang, ik liet mijn kruk steeds vaker staan, maar de fysio was niet erg enthousiast over de voortgang. Het thuis zitten begon me mentaal behoorlijk op te breken, dus ik ging steeds vaker naar mijn werk. In december kwam het neer op gemiddeld 4 uur per dag. Heerlijk dat ik weer met de auto weg kon, het gaf me weer wat vrijheid. Ik probeerde het mee repeteren op de woensdagavond voor de helft ook weer op te pakken, maar de combinatie met ook werken op woensdag was toch te veel. Uiteindelijk kwam het leven dan neer op werken, huishouden en doodmoe zijn. En oja… die fysio oefeningen moest ik ook nog doen. En oja… je moet ook nog leuke dingen doen om te ontspannen, daar knap je van op… En oja… gezond eten koken is ook belangrijk voor goed herstel… Pfff, wat anders de normale gang van zaken was, is nu allemaal behoorlijk veel gevraagd. Ieders advies is dan ook om het ‘rustig aan te doen’. Waarschijnlijk zou ik dat ook zeggen tegen iemand anders in mijn situatie, maar ik vind rustig aan doen Dodelijk Saai. Die katten gaan in deze koude maanden er ook niet veel op uit, dus hebben ook weinig te vertellen over hun avonturen ;-). Dus dan toch maar zelf er op uit, heerlijk om weer aan het werk te zijn, maar met als gevolg dat ik te weinig energie overhoud om te herstellen. Spieropbouw schoot niet op en bij de controle bij de orthopeed bleek ook de botaangroei tegen te vallen. Op de foto was duidelijk te zien dat dit nog maar op de helft was van wat nodig is. In april moet ik weer terug voor controle in de hoop dat het dan allemaal wel aangegroeid is. Bij de orthopeed ook mijn zorgen geuit over de klachten die nog niet opgelost zijn en of mogelijk de andere heup ook nog geopereerd moet worden, maar hij kon me alleen maar zeggen dat ik me voorlopig nog geen zorgen mocht maken, maar eerst uit moet revalideren. Daar moest ik het dan maar mee doen.

Toen brak de kerstvakantie aan… Niet iets waar ik normaal gesproken naar uitkijk, maar ik moet toegeven dat ik de rust hard nodig had. Eindelijk was er ook weer voortgang in het herstel te zien. Ik waggel niet meer zo erg als eerst, de hele vakantie mijn krukken niet gebruikt en de oefeningen bij de fysio gaan beter. Het was ook nu pas het moment dat ik er bij bepaalde oefeningen achter kwam dat het de bedoeling is dat je je bilspieren aanspant. Blijkbaar gaat dat bij iedereen automatisch, vandaar dat de fysio het nooit eerder tegen me heeft gezegd, maar ik weet nu dat ik ze ‘aan’ moet zetten. Een hele openbaring! Ik heb op oudejaarsavond een moment gehad dat ik het allemaal even vergat en een sprintje wilde trekken, maar toen ik dat eenmaal deed dacht ik er pas aan dat dit eigenlijk nog helemaal niet goed gaat. (gelukkig zag niemand me gaan, want het zag er waarschijnlijk uit als een kikker met een houten poot of zoiets).

Gisteravond weer een hele repetitie meegespeeld. Moest wel kunnen dacht ik in de vakantie. Maar wat was het een zwaar werk zeg. Gelukkig was ik niet de enige trombonist die na deze zware stukken aan het zuurstof moest, want in dit geval lag het wel aan het vele baswerk in onze partijen. Heerlijk om te spelen, maar de oude bekende pijn in mijn buik was er vandaag wel weer. De gezelligheid na afloop aan de bar doet me wel goed.

Nu nog maar even een paar dagen goed van de ‘Dodelijk Saaie Rust’ (uhh vakantie) genieten, en daarna maar proberen niet te hard van stapel te lopen op mijn werk. Mijn werk is leuk, maar er moet ook nog wat energie voor de andere dingen in het leven overblijven.